Δυο βιβλία σε ένα. Διάβασα την ανωτερω περίληψη. Λέω οκ αστυνομικό με το κλασικό ραντεβού αλα Αυτός, αυτή και τα μυστήρια. Περιμενα κακους, ξυλο, ανατιναξεις και το ζευγαρι των Χαρτ και Χαρτ να βρισκει την ακρη. Και ξεκιναω την αναγνωση. Στον προλογο φαινεται ολοκαθαρα η γυναικουλιστικη αντιληψη της συγγραφεως για το FBI και τη CIA. Ενεστώτας χρόνος, ειρωνική διάθεση απέναντι στους ηρωες του βιβλιου της, ενα κειμενο στο fast forward, κατι που εμενα με εκνευρισε. Και γυρναμε πισω το χρονο, στο 1899, σε ενα πλοιο με μεταναστες απο την Κρακοβια. Ξετυλιγεται ετσι το κουβαρι μιας οικογενειακης ιστοριας που μας φτανει τρεις γενιες μετα στο σημερινο ζευγαρι. Διαβαζουμε πως γνωριστηκαν οι προπαπουδες του ζευγαριου, πως εζησαν στην Αμερικη, τα ονειρα και οι απογοητευσεις τους (ο Τσαρλι αι η Λορεν ειναι τριτα ξαδελφια). Διαβαζουμε για ολα τα μελη της οικογενειας που κανουν οι Πωλονο-εβραιοι μεταναστες μεχρι να φτασουμε στο σημερα. Κι αναρωτιεσαι, τον Νονο διαβαζω, τη Γενεση η το αστυνομικο βιβλιο της ανωτερω περιληψης;
Καποια στιγμη φτανουμε στο σημερα, βλεπουμε τους Τσαρλ και Λορεν και αρχιζει η περιπετεια. Που ειναι το 1/3 του βιβλιου. Που ειναι φτωχη σε ανατροπες, σε νοηματα και σε αγωνια. Καποιος παει στο Γουαιομινγκ για να διαλαλισει την αντισημιτικη του σταση κι εχει δυο τσιρακια. Ποιος εβαλε βομβες ομως και γιατι;Ανιαρο, χασμουρητο και αντε γεια. Κουραστικα τα τοπια και τα μερη, ανιαρα τα ερωτικα στιγμιοτυπα (η Τζακι Κολινς σκαλες ανωτερη) και το παρμυθι τελειωνει με την ομολογια των κακων. Εγω να ρωτησω κατι; Γιατι επρεπε να διαβασουμε ολο το στορι της οικογενειας τους αφου δεν συνδεεται με κανεναν τροπο με τη σημερινη εποχη; Οι χαρακτηρες τους, αποτοκο μιας παναρχαιης κληρονομιας; Μπα. Το ενστικτο και η χημεια; Μα υπαρχουν τοσοι τροποι να το δειξεις, πρεπει να γραψεις μια Παλαια Διαθηκη; Λοιπον για να μην τσατιστω αλλο, το μονο ωραιο ειναι το τελος του κειμενου, οχι της ιστοριας (που ειναι το κλασικο χαπι εντ, θα ξερασω βατραχια τωρα) που η συγγραφεας υποστηριζει οτι: ενας γνησιος Αμερικανος ονειρευεται κι αυτο ειναι αμερικανικο χαρισμα, αν κλεινεις τα ματια και απομονωνεσαι και βρισκεις μονιμα εχθρους απεναντι σου δεν εχεις το διακιωμα να αφαιρεις ζωες για να ικανοποιησεις τη μισαλλοδοξια σου και τη μιζερια σου, αλλιως εισαι αμερικανος υπηκοος κι οχι αμερικανος πολιτης, Αμερικανος. Αν βγαλουμε την εθνικοτητα απο την προταση ειναι μια πολυ ωραια προτροπη για να σταματησουν οι αιωνιες ρατσιστικες κοντρες μεταξυ \"ανωτερων\" και \"κατωτερων\".
Κατα τα αλλα ουτε πλοκαμια ειδα, ουτε οργανωση τεραστια, ουτε λαο, ουτε τιποτα. Ανευρο και ατολμο. Κριμα...Ο τιτλος αναφερεται στα χρωματα της αμερικανικης σημαιας (κατι τετοια διαβαζουν οι αμερικανοι και καταντησαν ετσι, τεσπα).